Hartelijk welkom op onze site. 

Hier leggen wij uit wat voor een hond het schipperke eigenlijk is en welke geschiedenis het heeft, wij wensen u veel lees plezier.

Geschiedenis:   Vlaams dialect betekent Schipperke 'kleine scheper' of 'herdershondje'.   De gemeenschappelijke voorvader van de Belgische Herdershonden en van de Schipperkes zou een oud ras zijn, een herdershond, meestal zwart en tamelijk klein, die 'Leuvenaar' wordt genoemd.   Het Schipperke werd in de zeventiende eeuw op schilderijen gezien, het is een heel oud ras waarvan de werkelijke oorsprong in nevelen is gehuld.   Het Schipperke was befaamd als jager op muizen, ratten, mollen en ander ongedierte.  Het Schipperke werd voor de eerste maal tentoongesteld in 1882 in de stad Spa.   Hij werd in de mode gebracht door de Belgische koningin Maria Henrica.  In 1887 deden de Schipperkes hun intrede in Groot-Brittannië en de Verenigde Staten.

De eerste rasstandaard werd vastgesteld in 1888 door de voor het ras verantwoordelijke club, die in datzelfde jaar werd opgericht en die de oudste Belgische rasvereniging is.   In de loop der jaren is het dan wel nodig geweest om eenheid te brengen in het type.   In die tijd werd inderdaad gesproken van de variëteiten of types van Antwerpen, Leuven en Brussel.

Uiterlijk:   De schofthoogte van het Schipperke bedraagt ongeveer 32 centimeter, bij een gewicht van circa 5,5 kilogram.   Het gewicht van het Schipperke mag maximaal 9 kilo bedragen.   De beharing is zeer karakteristiek, overvloedig en recht, en vormt een halskraag, manen, een borstveer en een broek, wat hem zijn waarlijk uniek silhouet verleent.   De kleur van de vacht is zwart.   In sommige landen worden in de rasstandaards ook andere kleuren toegestaan.   De kleur van de ogen is donkerbruin.   Hij heeft hoog ingeplante, driehoekige, staande oren.   Vanaf 2006 is het in Nederland verboden om de staartjes te couperen.   Gewenst is een afhangende staart in rust die in beweging horizontaal gedragen wordt, maar een staart naar voren gekruld en rustend op de rug wordt getolereerd.

Karakter:  Het Schipperke is een uitmuntend waakhondje, intelligent, attent en beweeglijk, temperamentvol, nieuwsgierig, speels, wantrouwig tegenover vreemden en hij blaft nogal graag.   Met kinderen kan hij over het algemeen goed opschieten en ook de eigen huisdieren worden ongemoeid gelaten.   Voor de rest heeft het Schipperke een natuurlijke aanleg op alles te jagen dat beweegt: vliegen, muggen, muizen, ratten, konijnen, vogels...   Enige zelfoverschatting (probeer eens een paard weg te blaffen) is nooit ver weg.

Beweging:  Het Schipperke zit vol met energie.   Deze hond heeft, om zich gelukkig te voelen, veel beweging en spel nodig om zijn energie kwijt te kunnen.   Een dagelijkse flinke wandeling en spelen met een balletje, wordt door het Schipperke zeer op prijs gesteld.   Op latere leeftijd worden Schipperkes opvallend rustiger.

Oorsprong

Het Schipperke in de "Grote van Bylandt"   In 1904 verscheen een boek van de hand van de graaf H.A. van Bylandt onder de titel "Hondenrassen".   Dit boek was in feite een derde druk van een in 1894 verschenen boek, waarin de graaf een zo compleet mogelijk overzicht trachtte te geven van de op dat moment erkende hondenrassen.

Dit boek werd later bekend als de "Grote van Bylandt" graaf van Bylandt was de eerste voorzitter van de zogenaamde Nederlandse Vereniging van Liefhebbers en Fokkers van Rashonden ( de naam werd in 1905 veranderd in Nederlandse Kennelclub Cynophilia).   In de Statuten stond onder meer als doel vermeld het samenstellen van een raspuntenboek met afbeeldingen van alle rassen.

Wanneer je heden ten dage naar het resultaat kijkt van het uiteindelijke boek, kun je niets dan een enorme bewondering hebben voor het monnikenwerk, dat door deze Kynoloog ( ja inderdaad met hoofdletter) van het eerste uur moet zijn verricht: Het standaardwerk bevat ruim 1400 bladzijden met meer dan 2300 afbeeldingen van zo'n 4000 honden!!!   Ook voor ons Schipperke ruimt de graaf plaats in.   Hij geeft een beschrijving van de raspunten in het Frans, Engels, Duits en Nederlands.   Hoewel de auteur zelf in België heeft gewoond is het wel opmerkelijk, dat hij het Schipperke beschrijft als een Schippershond (verwarring met Schepershond, hetgeen herdershond betekent).   Ook de toenmalige voorzitter van de Schipperkes Club et du Club du Griffon Bruxellois, de heer Middeleer, heeft zich er kennelijk niet aan gestoord, want hij typeert het boek in een brief aan de schrijver als een zeer aanbevelenswaardig boek voor alle hondenliefhebbers.   En ook in het Belgische tijdschrift Chasse et Peche van 1894, waarin een recensie op de eerste druk wordt gegeven, schrijft een Belg nota bene vrij naar het Frans vertaald dat de afbeeldingen en de beschrijving van de Belgische rassen een daad van vriendelijkheid aan het adres van zijn land zijn.   Het Schipperke wordt door hem getypeerd als "notre chien national".   En ook hij neemt de naam Schippershond over door te spreken van "le Chien de batelier" (letterlijk: hond van een schipper).   Vermeldenswaardig en nog altijd actueel is de karakterbeschrijving welke in de rasbeschrijving wordt gegeven.   Een citaat hieruit "Uitnemende en trouwe kleine waakhond, zich niet afgevende met vreemdelingen.   Beweeglijk, vlug en onvermoeid, altijd gadeslaande wat om hem heen gebeurd; zeer dapper in de bres springende voor alles wat hij moet bewaken; zeer zacht voor kinderen; kent de gewoonten van het huis is altijd nieuwsgierig te weten wat er achter een deur gebeurt, of waarom men een voorwerp van plaats verandert; zijne indrukken verradende door zijn krijschende stem en zijne opstaande manen...".   Ik denk dat wij dit allemaal wel zeer goed herkennen...   Zeker is, dat er in die tijd ook al fokkers bestonden van het Schipperke in Nederland.   In deel II is een advertentie opgenomen van de zogenaamde "Noorder Kennel" in het Friese Tzummarum (plaatsje nabij Franeker).   De eigenaar van deze kennel de heer Fopma Bonnema maakt er in zijn advertentie gewag van uitsluitend Schipperkes te fokken en bekroond te zijn met vele eerste prijzen.

Om de lezer een indruk te geven van het type dat indertijd bestond heb ik getracht een aantal afbeeldingen uit het boek over te nemen.   Hieruit blijkt , dat het Schipperke kijkend naar dit oude type een echte herdershond was.   Dat hij dit ook dient te blijven behoeft voor de Schipperkes Vrienden Nederland geen betoog alle negentiende eeuwse spraakverwarringen ten spijt.

Tekst: Frank de Jong Bron: Van Bylandt, Hondenrassen 1904

Rasstandaard

Schipperke F.C.I.-STANDAARD Nr. 83 / 14.12.2009 / Nederlands

Nederlandse tekst: Dr. R. Pollet

LAND VAN HERKOMST: België.

PUBLICATIEDATUM VAN DE OFFICIËLE GELDIGE STANDAARD: 28.07.2009.

GEBRUIK: Kleine waak- en gezelschapshond.

GROEPSINDELING F.C.I.: Groep 1: Herders- en veedrijvershonden (uitgezonderd Zwitserse veedrijvershonden).

Sectie 1: Herdershonden.

Zonder werkproef. 

 ALGEMEEN VOORKOMEN: 

Het Schipperke is een herdershond in klein formaat en is dus lupoïde, maar zeer stevig gebouwd.   Zijn hoofd is wigvormig, de schedel tamelijk ontwikkeld en de snuit betrekkelijk kort.   Zijn lichaam is harmonisch, kort, tamelijk breed en gedrongen, maar de ledematen zijn fijn van bot.   De beharing is zeer karakteristiek, overvloedig en recht, en vormt een halskraag, manen, een borstveer en een broek, wat hem zijn waarlijk uniek silhouet verleent.

Het geslachtsdiformisme (vormverschillen tussen de geslachten) is duidelijk.   Zijn lichaamsbouw zonder anomalieën, evenals zijn kenmerkende eigenschappen en zijn herdershondenkarakter, dit alles in klein formaat, verklaren zijn grote populariteit die tot ver over de Belgische grenzen reikt.

  BELANGRIJKE VERHOUDINGEN: 

De schofthoogte en de lichaamslengte zijn gelijk, het is dus een vierkant gebouwde hond.

De borst is goed diep, tot ellebooghoogte reikend.

De snuit is duidelijk minder lang dan de helft van de hoofdlengte. 

  GEDRAG / KARAKTER:  

Een uitmuntend waakhondje, een uitzonderlijke 'waarschuwer', bruisend van vitaliteit, afzijdig ten opzichte van vreemden.

Beweeglijk, lenig, onvermoeibaar, altijd bezig met wat er rond hem gaande is, klaar om te bijten bij voorwerpen die hem ter bewaking worden toevertrouwd, zeer lief voor kinderen, altijd nieuwsgierig om te weten wat er gebeurt achter een deur of een voorwerp dat men zal verplaatsen, lucht gevend aan zijn gevoelens door zijn schel geblaf en zijn rechtopstaande manen en rugbeharing.   Hij is een snuffelaar, die jaagt op ratten, mollen en ander ongedierte. 

  HOOFD:  

wolfachtig (lupoïde), wigvormig, maar niet al te gestrekt en voldoende breed om in harmonie te zijn met het lichaam.   Wenkbrauw- en jukbeenbogen matig gewelfd.   De overgang van het schedelgedeelte naar het snuitgedeelte is duidelijk, maar mag toch niet te sterk geaccentueerd zijn. 

Schedelgedeelte: Voorhoofd tamelijk breed, naar de ogen toe vernauwend, van opzij gezien licht afgerond.   De bovenlijnen van de schedel en de snuit verlopen evenwijdig.   Stop: duidelijk, maar zonder overdrijving.

Snuitgedeelte: Neus: klein, neusspiegel altijd zwart.

Snuit: scherper wordend naar de neus toe, goed gebeiteld, niet te gestrekt, het uiteinde niet afgeknot; lengte ongeveer veertig procent van de totale lengte van het hoofd; neusrug recht.

Lippen: zwart, goed aansluitend.

Kaken/gebit: gezonde en goed ingeplante tanden.   'Schaargebit'; een 'tanggebit' wordt getolereerd.   Volledig gebit, beantwoordend aan de tandformule.   Het ontbreken van één of twee premolaren 1 (1 P1 of 2 P1ís) of van één premolaar 2 (1 P2) wordt getolereerd en de molaren 3 (M3) worden niet in aanmerking genomen.

Wangen: droog, geleidelijk overgaand in de zijgedeelten van de snuit.

Ogen: donkerbruin van kleur, klein, amandelvormig, noch diepliggend, noch uitpuilend; met ondeugende, levendige en doordringende blik; oogleden zwart omrand.

Oren: goed rechtopstaand, zeer klein, puntig, driehoekig (zoveel mogelijk gelijkzijdig driehoekig), hoog aangezet maar niet te dicht bij elkaar, stevig, uitermate beweeglijk.

  HALS:  

Sterk, krachtig gespierd en zeer omvangrijk lijkend door de overvloedige beharing van de halskraag, middellang, goed uitkomend, goed gedragen en meer opgericht wanneer hij aandachtig is, de bovenbelijning (halslijn) licht gewelfd. 

  ROMP:  

kort en breed, dus gedrongen, maar niet overdreven omvangrijk of zwaar, inschrijfbaar in een vierkant is ideaal, dus met de lichaamslengte vanaf het boegpunt tot aan het zitbeenpunt ongeveer gelijk aan de schofthoogte.

Bovenbelijning: de bovenlijn van de rug en de lendenen is recht en goed strak, dikwijls licht stijgend van het kruis naar de schoft toe.

Schoft: sterk afgetekend en nog hoger lijkend door de manen.

Rug: kort, recht en sterk.

Lenden: kort, breed en stevig.

Kruis: kort, breed en horizontaal; het achterste gedeelte van het kruis, de overgang dus tussen het kruis en het zitbeenpunt, is harmonisch afgerond, hetgeen wordt genoemd 'achterste van een Guinees biggetje'.

Borst: goed diep, tot ellebooghoogte reikend; breed in vooraanzicht en achter de schouders, dus de ribben goed gewelfd; voorborst van opzij gezien duidelijk uitkomend.

Onderbelijning: onderborst goed diep, reikend tot aan de ellebogen, harmonisch en licht stijgend naar de buik toe, die matig opgetrokken is, noch neerhangend, noch windhondachtig. 

  STAART: 

Hoog aangezet. Sommige honden worden volledig staartloos, of met een rudimentaire of onvolledige staart (met een korte staart of een stompstaart) geboren.   Ze mogen hierom niet bestraft worden.

Een natuurlijke of gave staart (tot aan de sprong reikend) wordt in rust bij voorkeur hangend gedragen en mag in beweging opgeheven worden, in het verlengde van de bovenbelijning, maar bij voorkeur niet hoger.

Een opgerolde of over de rug gedragen staart wordt aanvaard.

  LEDEMATEN: 

Fijn van beendergestel en goed onder het lichaam geplaatst.

Voorste ledematen: Totaalbeeld: voorbenen van alle zijden gezien loodrecht en volkomen evenwijdig in vooraanzicht; hun lengte van de grond tot aan de ellebogen is ongeveer gelijk aan de helft van de schofthoogte.

Schouders: lang en goed schuin; schouderhoeking normaal.

Opperarmen: lang en voldoende schuin.

Ellebogen: vast, noch afstaand, noch aangedrukt.

Onderarmen: recht, in vooraanzicht tamelijk uit elkaar.

Polsen: stevig en effen.

Voormiddenvoeten: tamelijk kort, in vooraanzicht in het verlengde van de onderarmen, van opzij gezien hoogstens zeer licht naar voren hellend.

Voorvoeten: klein, rond en gesloten (kattenvoeten); de tenen gebogen; de nagels kort, sterk en altijd zwart. 

Achterste ledenmaten: Totaalbeeld: de achterbenen moeten zich onder het lichaam bevinden en in achteraanzicht volkomen evenwijdig zijn.

Dijen: lang, sterk gespierd en door de dikte van de broek nog breder lijkend.

Knie: bevindt zich ongeveer loodrecht onder de heup; kniehoeking normaal.

Onderschenkels: ongeveer even lang als de dijen. 

Sprongen: goed gehoekt, maar zonder overdrijving. 

Achtermiddenvoeten: eerder kort; wolfsklauwen niet gewenst.

Achtervoeten: zoals de voorvoeten, of iets langer. 

  GANGWERK: 

In draf is de beweging soepel, vast, met een gemiddelde paswijdte en een goede achterhandstuwing, waarbij de rug horizontaal blijft en de ledematen evenwijdig bewegen; de beweging van de voorbenen is in harmonie met deze van de achterbenen en de ellebogen mogen niet uitdraaien.   Bij een hogere snelheid convergeren de ledematen. 

  HUID:  

Goed strak over het hele lichaam.

  VACHT:  

Beharing: het dekhaar is overvloedig, dicht, recht, voldoende hard, tamelijk vast van textuur, dus droog en stevig aanvoelend, samen met de zachte en dichte ondervacht een uitstekende beschutting vormend.   Het haar is zeer kort op de oren en kort op het hoofd, de voorzijde van de voorbenen, de sprongen en de achtermiddenvoeten.

Op het lichaam is het haar middellang en aanliggend.   Rond de hals is de beharing vanaf de buitenrand van de oren veel langer en meer afstaand, waarbij, vooral bij de reu, maar ook bij de teef, een brede en zeer typische kraag (lange haren rond de hals die aan beide zijden uitsteken), manen (lange haren op het bovengedeelte van de hals, die zich uitstrekken tot op de schoft en zelfs tot op de schouders) en een borstveer (lange haren op het ondergedeelte van de hals en op de voorborst, die zich uitstrekken tot tussen de voorbenen en geleidelijk eindigen onderaan de borst) worden gevormd.   Aan de achterzijde van de dijen wordt de broek gevormd door lange en overvloedige haren, die de anaalstreek bedekken en waarvan de haaruiteinden op een zeer typische manier naar binnen zijn gericht.   De staart is bedekt met haar dat even lang is als op het lichaam. 

Haarkleur: eenkleurig zwart. Het onderhaar moet niet absoluut zwart zijn, maar het mag ook donkergrijs zijn, indien het volledig wordt bedekt door het bovenhaar.   Wat grijs, bijv. op de snuit, te wijten aan ouderdom, wordt geduld.

  GEWICHT:  

3 tot 8 kg. Een gemiddeld gewicht van 4 tot 7 kg wordt nagestreefd.

  FOUTEN:  

Elke afwijking van het bovengenoemde moet als een fout beschouwd worden, die bestraft wordt naargelang de ernst en de gevolgen ervan voor de gezondheid en het welzijn van de hond. 

Algemeen voorkomen: Plomp; te weinig substantie; laag- of hoogbenig; gestrekt lichaam, inschrijfbaar in een rechthoek.

Hoofd: Te gestrekt of te kort; niet-parallelle belijning van schedel en neusrug; vosachtig voorkomen; te uitstekende wenkbrauw- of jukbeenbogen.

Schedelgedeelte: te smal; voorhoofd te rond of bol ('appelhoofd').

Snuit: te lang, geknepen; dik, afgeknot; ramsneus.

Gebit: snijtanden onregelmatig of slecht ingeplant.

Ogen: groot, rond of uitpuilend; lichte kleur ('hazelnootkleur' is nog aanvaardbaar). 

Romp en ledematen: Borst: smal, vlak, cilindrisch; niet voldoende diep.

Kruis: lang, hellend, overbouwd; discontinue ronding van de achterzijde (van de overgang kruis-achterste gedeelte van dijen).

Ledematen: te weinig of overdreven gehoekt.

Gangwerk: Nauwe beweging, te korte paslengte, te weinig stuwing, slechte rugoverbrenging (niet correcte rugbelijning in beweging), hoog opheffen van de voorbenen (steppen) of huppelende beweging van de achterbenen.

Vacht: Vachtsoort: te kort (gladhaar), te lang, schraal, zacht of zijdeachtig, gegolfd, te vlak tegen het lichaam aanliggend of neerhangend; te weinig of geen halskraag, manen, borstveer of broek (is een ernstiger fout bij reuen, vooral het ontbreken van de halskraag).   Onvoldoende ondervacht.

Vachtkleur: grijze, bruinachtige of rossige schijn in het dekhaar; enkele toevallige witte haren, bijv. op de tenen. 

Karakter: Apathisch of bang. 

  ZWARE FOUTEN: 

Gebit: Het ontbreken van één snijtand (1 I), van drie premolaren 1 (3 P1) of van twee premolaren 2 (2 P2). 

Tekst inhoud komt van Schipperke Vrienden Nederland